Z problematyki rozboju i wymuszenia rozbójniczego (właściwy czy niewłaściwy zbieg art. 280 i 282 k.k.?)

Autor: Tomasz Tyburcy
Data publikacji: 6 marca 2017 r.
Pozycja w wydaniu internetowym: 2/2017

Prawie powszechnie przyjmuje się, że w przypadku przestępstwa wymuszenia rozbójniczego (art. 282 k.k.) mienie nie przechodzi w posiadanie sprawcy natychmiast, jak ma to miejsce przy rozboju (art. 280 k.k.). W ten sposób rozróżnia się oba te przestępstwa. Sprawca wymuszenia rozbójniczego obejmuje mienie w posiadanie w przyszłości i przez to pokrzywdzony ma możliwość uratowania mienia poprzez zawiadomienie organów ścigania. W artykule zaprezentowano trzy koncepcje rozumienia znaczenia przesłanki „natychmiastowości”. Wydaje się, że znamiona rozboju i wymuszenia rozbójniczego krzyżują się ze sobą. Alternatywnym sposobem odróżnienia obu przestępstw jest uznanie, że zmuszenie do wydania rzeczy ruchomej natychmiast nie wypełnia znamion rozboju, lecz wymuszenia rozbójniczego. Porównywane typy czynów zabronionych różnią się stroną podmiotową (celem działania). Sprawca rozboju działa w celu przywłaszczenia rzeczy ruchomej. Natomiast sprawca wymuszenia rozbójniczego działa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Tomasz Tyburcy – dr, Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie (absolwent); Uniwersytet Warszawski, Instytut Prawa Karnego (studia doktoranckie)