Autorzy: Agnieszka Barczak-Oplustil, Włodzimierz Wróbel

Streszczenie: W artykule autorzy przedstawiają szereg argumentów przemawiających za tym, że po dniu wejścia w życie wyroku TK z dnia 17 lipca 2013 r. art. 75 § 1 k.k. utracił swoją moc obowiązującą w całości, a nie tylko w zakresie, w jakim został uznany za niekonstytucyjny. Zastanawiają się także nad tym, czy po dniu wejścia w życie ustawy nowelizującej, która wprowadziła z powrotem do k.k. instytucje obligatoryjnego zarządzenia wykonania kary warunkowo zawieszonej będzie możliwe – ze względu na brzmienie art. 4 § 1 k.k. – zastosowanie ustawy poprzednio obowiązującej i w konsekwencji rezygnacja z odwieszenia kary. W tym kontekście pojawia się – także w perspektywie intertemporalnej – pytanie o możliwość lub konieczność wymierzenia kary łącznej; na gruncie znowelizowanego k.k. kara warunkowo zawieszona podlega bowiem łączeniu z karą orzeczoną za przestępstwo popełnione w okresie próby. Autorzy omawiają problemy, jakie pojawiają się przy wymiarze kary łącznej, a które wynikają z braku synchronizacji postępowania w sprawie zarządzenia wykonania kary i kary łącznej. W konkluzji dochodzą do wniosku, że o tym czy przy łączeniu kary będzie możliwe zastosowanie przelicznika z art. 89 § 1b k.k. decydować będzie przypadek. Aby temu zapobiec, autorzy proponują przyjęcie funkcjonalnej dyrektywy wymiaru kary łącznej, zgodnie z którą w przypadku łączenia kary orzeczonej w wyroku skazującym jako kara warunkowo zawieszona i kary popełnionej w okresie próby kara łączna nie powinna przekraczać granicy, jaką wyznaczałaby suma kar ustalona z zastosowaniem przelicznika z art. 89 § 1b k.k.

Autor: Marek Sławiński

Streszczenie: Opracowanie porusza problematykę dotyczącą obowiązku składania oświadczeń majątkowych przez osoby pełniące różnorodne funkcje publiczne. Tego rodzaju przepisy są aktualnie zawarte w kilkunastu ustawach i obejmują swoim zasięgiem liczną kategorię funkcjonariuszy publicznych, członków określonych służb mundurowych oraz przedstawicieli niektórych zawodów. Niejednokrotnie realizację obowiązku składania tych oświadczeń majątkowych zagwarantowano za pomocą sankcji karnych. W ramach niniejszego opracowania podjęto się analizy płaszczyzny bezprawności tych przestępstw oraz chronionego przez nie dobra prawnego. W tym celu zaprezentowano charakterystykę obowiązku składania oświadczeń majątkowych, który – w swych zasadniczych założeniach – nie różni się na gruncie poszczególnych ustaw. Pozwala to zatem na posługiwanie się w tym kontekście pojęciem instytucji oświadczenia majątkowego. Przedstawiono także przyjmowane przez ustawodawcę rozwiązania dotyczące sposobu uregulowania tego obowiązku, a także różne sposoby sankcjonowania jego naruszeń, w tym za pomocą odpowiedzialności karnej. W przypadku tego ostatniego reżimu odpowiedzialności podkreślić wypada, iż ustawodawca posługuje się kilkoma, analogicznie zbudowanymi, czynami zabronionymi. W opracowaniu odwołano się także do projektowanych rozwiązań dotyczących oświadczeń majątkowych.

Autor: Mikołaj Małecki

Streszczenie: W artykule zostało omówione rozwiązanie przewidziane w znowelizowanym art. 28 § 1 k.k. w oparciu o dogmatyczną metodę analizy tekstu ustawy karnej, z uwzględnieniem istotnych informacji ontologicznych oraz teoretycznego otoczenia poszczególnych konstrukcji prawnych. Konsekwencją usprawiedliwionego błędu co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego jest brak odpowiedzialności karnej za przestępstwo nieumyślne z uwagi na wyłączenie winy. Rozwiązanie przyjęte w art. 28 § 1 k.k. zostało omówione z uwzględnieniem ustaleń na temat miejsca usprawiedliwionego błędu co do faktu w strukturze przestępstwa. Zostały przeanalizowane pojawiające się w procesie legislacyjnym projekty zmian art. 28 § 1 k.k., ujawniające chaos w podejściu projektodawcy do nowelizacji Kodeksu karnego. Na kanwie interpretacji art. 28 § 1 k.k. zwrócono uwagę na trafność ujmowania nieumyślności jako prostego zaprzeczenia umyślności (nieumyślność jest tylko i wyłącznie brakiem zamiaru), a także uznano, że nie jest trafna subiektywizująca interpretacja zwrotu „mógł przewidzieć” z art. 9 § 2 in fine k.k., za czym przemawia – z pozycji de lege lata – zawartość normatywna art. 28 § 1 k.k.

Orzecznictwo Kasacyjne Sądu Najwyższego – Izby Karnej prezentuje wybrane judykaty Sądu Najwyższego zapadłe w Izbie Karnej w sprawach kasacyjnych, a także w sprawach zażaleniowych i wznowieniowych pozostających w kognicji Sądu Najwyższego. Celem opracowania jest systematyczne przedstawienie aktualnego orzecznictwa Sądu Najwyższego publikowanego w bazie na stronie www.sn.pl. Przegląd będzie pojawiał się w cyklu miesięcznym. Biuletyn skierowany jest przede wszystkim do praktyków, zarówno pracowników wymiaru sprawiedliwości, jak i przedstawicieli wszystkich zawodów prawniczych, na co dzień zajmujących się szeroko pojętym prawem karnym. Opracowanie porządkuje prezentowane orzecznictwo w trzech kategoriach: prawo materialne, prawo procesowe oraz prawo wykonawcze. W pierwszej kolejności wskazywane są informacje dotyczące danego judykatu, następnie przytaczane są przepisy oraz problematyka, której dotyczy orzeczenie, a także prezentowana jest teza lub fragment uzasadnienia klaryfikujący kontekst sprawy.

Zachęcamy do zapoznania się z nagraniem video z obrad III Krakowskiego Forum Karnistycznego, które odbyło się 6 lutego 2015 roku w Krakowie.

Panele dyskusyjne dotyczyły umorzenia konsensualnego (art. 59a Kodeksu karnego) oraz postępowania dowodowego przed sądem po nowelizacji Kodeksu postępowania karnego.

Studia podyplomowe Prawa Karnego Materialnego i Procesowego organizowane są na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego w Katedrze Prawa Karnego. Stanowią one odpowiedź na dynamiczne zmiany, jakie następują już od wielu lat w tej dyscyplinie prawa, co bezpośrednio związane jest ze zmianami, jakie następują w obrazie przestępczości i pojawiającymi się nowymi typami czynów karalnych, europeizacją prawa karnego, zmianami w sposobie wykładni i rozwojem prawa sądowego, coraz bogatszym orzecznictwem w sprawach karnych Europejskiego Trybunału Praw Człowieka oraz Trybunału Konstytucyjnego oraz rozwojem pozakodeksowego prawa karnego.

Obecna edycja Studiów Podyplomowych Prawa Karnego Materialnego i Procesowego szczególny nacisk kładzie na nowe uregulowania w zakresie prawa karnego materialnego oraz procesu karnego, w szczególności wprowadzenie elementów kontradyktoryjności, zmieniającą gruntowanie polski proces karny. Studia pozwolą zapoznać się z wprowadzonymi przez ustawodawcę zmianami i w sposób praktyczny przygotować się do stosowania nowych uregulowań, w tym w szczególności w zakresie nowego modelu kary łącznej, środków zabezpieczających, kary ograniczenia wolności i innych kar wolnościowych, dozoru elektronicznego czy trybów konsensualnych. Sporo czasu zostanie poświęcone sytuacjom kolizyjnym powstającym w okresie stosowania nowych i poprzednioobowiązujących regulacji.

Wysoki poziom merytoryczny studiów podyplomowych gwarantują wszakże nie tylko pracownicy skupieni wokół Katedry Prawa Karnego Uniwersytetu Jagiellońskiego ale także sędziowie Sądu Najwyższego, prokuratorzy i adwokaci, członkowie Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego, naukowcy z Uniwersytetu Wrocławskiego, Uniwersytetu Warszawskiego, Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, czy eksperci z Biura Analiz Sejmowych, Biura Trybunału Konstytucyjnego oraz Biura Studiów i Analiz Sądu Najwyższego. W zasadzie wszyscy wykładowcy łączą w swojej działalności pracę naukowo-dydaktyczną z wykonywaniem różnych funkcji w systemie wymiaru sprawiedliwości czy legislacji. Gwarantuje to nie tylko wysoki poziom rozważań teoretycznych ale także doskonałe zrozumienie dla potrzeb praktyki stosowania prawa.