Przesłanka tymczasowego aresztowania z art. 258 § 2 k.p.k. Uwagi na marginesie uchwały Sądu Najwyższego z 19 stycznia 2012 r. (I KZP 18/11) oraz nowelizacji Kodeksu postępowania karnego

Autor: Ewa Grzęda
Data publikacji: 28 września 2015
Pozycja w wydaniu internetowym: 7/2015

Niniejszy artykuł dotyczy szczególnej podstawy stosowania tymczasowego aresztowania, jaką jest surowa kara grożąca oskarżonemu (art. 258 § 2 k.p.k.). Analizie zostały poddane obowiązujące przepisy, ze szczególnym uwzględnieniem uchwały Sądu Najwyższego, I KZP 18/11, która w sposób jednoznaczny przyznała tejże podstawie samodzielny charakter. Autorka poddaje krytycznej ocenie szeroko zaaprobowane stanowisko, jakoby okoliczności wskazane w art. 249 § 1, 257 § 1 k.p.k. oraz negatywne przesłanki zawarte w art. 259 § 1 i 2 k.p.k. stanowiły immanentną część regulacji zawartej w art. 258 § 2 k.p.k. Jednocześnie autorka formułuje krytyczne uwagi pod adresem samej instytucji zagrożenia surową karą jako podstawy stosowania tymczasowego aresztowania w kształcie nadanym przez polskie prawo. Artykuł zmierza do uwypuklenia aspektów, które są sporne w obecnym stanie prawnym, ale pozostają kontrowersyjne również w procedurze karnej po 1 lipca 2015 r. na gruncie ustawy nowelizującej Kodeks postępowania karnego.




Ewa Grzęda – Uniwersytet Jagielloński, Katedra Prawa Karnego (doktorantka), ewa_grzeda@wp.pl


Tags: tymczasowe aresztowanie, nowelizacja postępowania karnego